از مباحث مهم و مطرح در جوامع اسلامي آن است که آيا زنان مسلمان مي توانند در جامعه حضور يافته و به ايفاي نقش اجتماعي خود بپردازند؟ در اين صورت، با توجه به اين که مشارکت اجتماعي بانوان مستلزم ارتباط و معاشرت با مردان نيز هست، آيا فقه اسلامي که برگرفته از قرآن کريم و روايات وارده از اهل بيت (ع) است، اين گونه ارتباط را تاييد مي کند يا نه؟ آيا اين معاشرت ها محدود است يا مطلق؟ و اگر محدود است چه حد و مرزهايي براي آن در نظر گرفته شده است؟ اين پژوهش، ضمن پاسخ گويي به پرسش هاي ياد شده، درصدد اثبات اين مساله مي باشد که شريعت اسلامي، حضور اجتماعي زنان را با رعايت ضوابط و آداب تعيين کرده، پذيرفته است؛ آدابي که برخي از آن مشترک ميان مردان و زنان است و برخي ديگر ويژه زنان مي باشد که به همه آنها در اين مقاله اشاره خواهد شد. حاصل سخن آن که ارتباط زن و مرد و يا به بيان ديگر، مشارکت اجتماعي زنان در صورتي که براي انجام وظايف محوله و بر اساس موازين تعيين شده از سوي شارع باشد، نه تنها اشکالي ندارد بلکه چه بسا ضرورت هم خواهد داشت.