بررسي روابط همبستگي و سهم تبييني فلسفه هاي آموزشي با ابعاد باورهاي نظارتي مديران مدارس شهر تهران

هدف از اين پژوهش بررسي روابط همبستگي و سهم تبييني فلسفه هاي آموزشي مديران مدارس شهر تهران با ابعاد باورهاي نظارتي آنان بود. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. بر اين اساس، نمونه اي شامل 327 نفر از مديران مدارس دولتي در سه مقطع ابتدايي، راهنمايي و متوسطه، مورد بررسي قرار گرفتند. بمنظور گردآوري داده ها از دو مقياس؛ «فلسفه آموزشي» پاتريشيا (1972) و «سنجش باورهاي نظارتي مديران» گليک من و تاماشيرو (1981)، استفاده شد. در تجزيه و تحليل داده ها افزون بر ميانگين، انحراف معيار و انواع جداول و نمودارها، از ضريب همبستگي گشتاوري پيرسون و تحليل رگرسيون چند متغيره نيز استفاده شده است. يافته هاي پژوهش حاکي از آن بود که بين انواع فلسفه هاي آموزشي مديران؛ پيشرفت گرايي، پايدارگرايي، بنيادگرايي و وجودگرايي با ابعاد باور نظارتي؛ مستقيم، مشارکتي و غيرمستقيم مديران، رابطه معنادار وجود دارد. هم چنين، بررسي نتايج بدست آمده از تحليل داده هاي مربوط به تعيين سهم نسبي هر يک از انواع فلسفه هاي آموزشي مديران (پيشرفت گرايي، پايدارگرايي، بنيادگرايي و وجودگرايي) در پيش بيني باورهاي نظارتي؛ مسقيم، مشارکتي و غيرمستقيم به ترتيب: 35.3، 40.2 و 36.3 درصد از واريانس باور نظارتي مربوطه را تبيين مي نمايند.