شاعران متافيزيک معتقد بودند که شاعر بايد مترجم رازها و اسرار ملکوتي باشد و تجليات طبيعت و قوانين حاکم بر علوم طبيعي را در آثار خود بيان کند. آنچه که ذوق ايجاد مي کند اگر با فلسفه، اعتقادات مذهبي و عقل ممدوح در نياميزد، شايستگي آن را نخواهد داشت که عنوان «شعر» به خود بگيرد.
مقدمه مقاله ضمن بحث در پيدايش واژه متافيزيک، به زندگي سه تن از شاعران برجسته اين مکتب مي پردازد. پيشرو اين مکتب «جان دان» نام دارد که ديگر شاعران به پيروي از او و يا در پاسخ به او شعر سروده اند: جرج هربرت به تاسي از جان دان؛ و هنري وان به تاسي از هربرت شعر سروده است.
بخش دوم مقاله بستر فرهنگي و اجتماعي اشعار تغزلي متافيزيک را بررسي مي کند و به بحث هايي مانند رنسانس، تغييرات سياسي و مذهبي، و رشد مذهب پروتستان اشاره دارد.
بخش سوم به تاثير ادبيات کلاسيک در شعر متافيزيک و به دنبال آن به قالب هاي جديد مطرح شده مثل غزل، مرثيه و اشعار کوتاهي که مانند جملات قصار هستند، اشاره دارد.
بخش پاياني، ويژگي هاي شعر متافيزيک از قبيل داشتن خطوط محکم، پر محتوا بودن ابيات و وجود استعاره هاي پيچيده و دور از ذهن را بحث و بررسي مي کند. در ضمن نشان مي دهد که چگونه افکار مذهبي به اين اشعار وارد شده اند و چگونه شاعران دوره، ويژگي ها و برجستگي مکتب خود را بيان کرده اند. اين تحقيق به شيوه کتابخانه اي تهيه شده و مربوط به زماني است که نگارنده براي گذراندن فرصت مطالعاتي خود در دانشگاه آکسفورد بسر مي برد.