الگوي ساختاري رابطه آسيب هاي رواني- سازماني با فشار شغلي، رضايت شغلي و سلامت روان با توجه به نقش واسطه اي کمال گرايي شغلي در معلمان

اين پژوهش با هدف بررسي ارتباط بين آسيب هاي رواني- سازماني با فشار شغلي، رضايت شغلي و سلامت روان با توجه به نقش واسطه اي کمال گرايي شغلي اجرا شد. روش پژوهش همبستگي و جامعه آماري پژوهش معلمان مقطع راهنمايي شهر اصفهان به تعداد 2400 نفر در سال 90- 1389 بودند که از ميان آنها 331 نفر (183 زن و 148 مرد) به روش نمونه گيري چندمرحله اي انتخاب و به پرسشنامه هاي آسيب هاي رواني سازماني (کامکار و همکاران، 1385)، مقياس چندبعدي کمال گرايي شغلي (هويت و فلت، 1989)، پرسشنامه سلامت روان (گلدبرگ و ويليامز، 1988)، شاخص توصيفي شغلي (JDI، اسميت و همکاران، 1969) و پرسشنامه فشار شغلي (اسيپو، 1987) پاسخ گفتند. تحليل داده ها براي تحليل همبستگي (با نرم افزار SPSS₁₉) و مطالعات ساختاري تحليل مسير با نرم افزار (AMOS-18) انجام شد. نتايج نشان داد، آسيب هاي رواني سازماني به طور مستقيم با محدوده نقش، رضايت شغلي، سلامت روان و مسووليت نقش، و محدوده نقش به طور مستقيم با کمال گرايي مبتني بر خود و رضايت شغلي رابطه دارد. همچنين بين کمال گرايي مبتني بر خود با مسووليت نقش، بين مسووليت نقش با سلامت روان و بين سلامت روان با رضايت شغلي نيز رابطه مستقيم وجود داشت. شاخص هاي برازش الگوي نهايي پژوهش حاکي از وضعيت مطلوب الگو بود.