بقا محيط طبيعي درون شهري و استفاده بهينه از آن (مطالعه موردي: دره فرحزاد)

دره ها به عنوان يكي از عناصر ساختاري سرزمين (كريدورهاي اكولوژيك و يا لكه هاي زيستگاه) در ارایه ارزشها و خدمات زيست محيطي به بسترهاي همجوار خود و به شهر نقش موثري دارند. تهران داراي موقعيت جغرافيايي و اكولوژيك خاصي است كه ناشي از همجواري دامنه هاي البرز و حضور دره هاي كوهستاني مي باشد. دره ها كه از دامنه كوه سرچشمه مي گيرند علاوه بر تصفيه هوا، تامين آب، مقر بهره برداري، جهت استقرار فعاليتهاي شهري و همچنين منظر نمادين شهر تهران به حساب مي آيند.
با قبول اينكه سرزمين از واحدهاي مختلفي به ترتيب از اكوتوپ ها و فيزيوتوپها تشكيل شده است كه هر واحد در واقع داراي شرايط زيست محيطي خاص خود بوده و دانه بندي ساختار سرزمين را تشكيل مي دهد، هر گونه تغيير در كاربري سرزمين موجب تغيير اين واحدها و ارتباط ميان آنان و در نهايت تغيير ساختار سرزمين مي گردد. بنابراين براي جلوگيري از تخريب اين واحدهاي با ارزش و كاركردي دره ها و بهره وري مناسب از كليه ويژگي هاي آنان، ضرورت بررسي مشكلات زيست محيطي اين ساختار طبيعي آشكار مي گردد. در اين پژوهش دره فرحزاد به عنوان يك نمونه مورد مطالعه قرار گرفته است و طي مطالعات ميداني و بررسي اسناد و مدارك موجود، علل تخريب اين بستر در زمان، و پتانسيل هاي بالقوه آن در كل مسيل شناسايي و جهت استفاده بهينه از اين بسترهاي طبيعي درون شهري پيشنهادهايي در دو مقياس كلان (كل مسيل) و خرد ارایه گرديده است.
در پيشنهادهاي ارایه شده، كاربري هايي مناسب جهت ايجاد توازن بين فضاي شهر و طبيعت و ارتباط انسان و طبيعت مد نظر بوده است كه ضمن استفاده شهروندان از اين گونه فضاها، هدف اصلي پژوهش را كه حفاظت از فضاهاي طبيعي درون شهري است را تحقق بخشد و بتواند بهره وري از ارزشها و خدمات زيست محيطي ساختارهاي اكولوژيكي چون دره ها را در حدي بهينه ميسر نمايد.