بررسي آگاهي و عملكرد كارشناسان فيزيوتراپي نسبت به بيماري استئوپروز در شهر تهران، 79 - 1378

سابقه و هدف: بيماري پوكي استخوان از مهمترين بيماريهاي دوران ميانسالي و كهنسالي است كه در دو دهه اخير با بهبود وضعيت بهداشت و افزايش طول عمر، شيوع بيماري و عوارض ناتوان كننده و جبران ناپذير آن مورد توجه قرار گرفته است. فيزيوتراپي در پيشگيري، درمان، توانبخشي و كاهش عوارض ناتوان كننده بيماري نقش موثري دارد. با توجه به تاثير فيزيوتراپي در اين بيماري آگاهي و عملكرد كارشناسان فيزيوتراپي در اين بيماري آگاهي و عملكرد كارشناسان فيزيوتراپي نسبت به پوكي استخوان در شهر تهران در سال 79-1378 بررسي گرديد.
مواد و روشها: اطلاعات توسط پرسشنامه و به شيوه مصاحبه جمع آوري شد. شيوه نمونه گيري تصادفي بود و مناطق بررسي با قرعه كشي از بين 20 منطقه شهر تهران انتخاب شدند. از 125 فيزيوتراپيست، 73 مرد و 52 زن با ميانگين سني (± انحراف معيار) 6.7±33.1 سال و ميانگين سابقه كار 6.1±8.1 سال در اين تحقيق وارد شدند.
يافته ها: ميانگين امتياز آگاهي 3.6±5.8 و ميانگين امتياز عملكرد 3.2±12.1 بود. نتايج بدست آمده از امتياز آگاهي و عملكرد فيزيوتراپيست ها نشان داد كه 20% آگاهي خوب، 58% آگاهي ضعيف داشتند، همچنين 23% عملكرد خوب، 58%عملكرد نسبي و 19% عملكرد ضعيف داشتند. 82% نمونه ها فيزيوتراپي را در پيشگيري، 72% در درمان و 57% در توانبخشي عوارض بيماري موثر دانستند، ولي در شرايط فعلي عملكرد فيزيوتراپي را 72% نمونه ها در توانبخشي، 2% در پيشگيري و 2% به درمان علتي محدود مي دانستند و 24% معتقدند فيزيوتراپي در شرايط فعلي، نقشي در درمان بيمار (پيشگيري، درمان و توانبخشي) ندارد.
نتيجه گيري و توصيه ها: بررسي نشان داد آگاهي و عملكرد كارشناسان در مورد بيماري استئوپروز نسبي است. براي ارتقا سطح آگاهي و عملكرد، لزوم توجه به آموزش بيماري در سطح دانشگاه و تشكيل دوره هاي بازآموزي بعد از آن ضروري به نظر مي رسد.