مقايسه اثر ليدوكايين مرفين با ليدوكايين در بي حس كردن دندانهاي انسان با پالپ آماسي

سابقه و هدف: عدم كارآيي بي‌حسي موضعي در شرايط آماسي پالپ يك مشكل شايع كلينيكي مي‌باشد. مطالعات اوليه بر روي مدلهاي حيواني نشان داده است كه رسپتورهاي اپيوئيدي در ترمينال اعصاب حساسه ميلين‌دار و بدون ميلين وجود دارند. اپيوييدها مي‌توانند از طريق اثر بر روي اين رسپتورها اثرات ضددردي محيطي داشته باشند. هدف از اين مطالعه يافتن راهي جديد براي ايجاد بي‌حسي كامل و قابل قبول در دندانهاي انسان با پالپ آماسي با به كار بردن مخلوطي از ليدوكائين و مرفين و مقايسه آن با ليدوكايين به تنهايي بود.
مواد و روشها: اين مطالعه يك بررسي تجربي كلينيكي بود. در اين مطالعه 100 بيمار كه با پولپيت دردناك دندانهاي مولر به بخش اندودنتيكس دانشكده دندانپزشكي مشهد مراجعه نموده بودند، شركت كردند. اين بيماران به صورت تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. يك گروه بي‌حسي موضعي استاندارد (8/1 ميلي‌گرم ليدوكايين 2% با اپي‌نفرين 80000/1) و گروه دوم كارپولهاي استاندارد كه به آنها يك ميلي‌گرم مرفين اضافه شده بود دريافت نمودند. در دندانهاي فك پايين بي‌حسي بلاك و در دندانهاي فك بالا بيحسي به طريقه انفيلتريشن انجام شد. جهت مطالعه double blind كارپولها به شكل يكسان بسته‌بندي و كدگذاري شدند. عمق بيحسي در ضمن تهيه حفره بعد از تزريق اول و دوم، و پس از 24، 12، 6، 4 و 36 ساعت از طريق VAS (Visual analog scale) تعيين گرديد. داده‌ها به كمك آزمون Mann-whitney و Chi-square از نظر آماري تجزيه و تحليل شد.
يافته‌ها: نتايج بدست آمده نشان داد كه : 1- بين دو گروه مورد مطالعه از نظر ايجاد بي‌حسي كامل بعد از تزريق اول و دوم اختلاف معني‌داري وجود نداشت 2 (P>0.05)- بعد از درمان. گروه ليدوكايين مرفين به طور معني‌دار شدت درد كمتري نسبت به گروه ليدوكائين داشتند (P<0.05).
نتيجه‌‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه اضافه نمودن 1 ميلي‌گرم مرفين به محلولهاي استاندارد بي‌حسي موضعي،‌ دردهاي پس از درمان ريشه را كاهش مي‌دهند.