مقدمه: کيفيت زندگي در بيماريهاي مزمن و ارزيابي آن در بيماران با ويژگيهاي متفاوت جهت مداخله هاي مناسب از اهميت ويژه اي برخوردار است. اين مطالعه با هدف به ارزيابي و مقايسه کيفيت زندگي در دو گروه بيماران با و بدون علايم خستگي انجام گرفته است.
روش کار: در اين مطالعه تحليلي، 108 بيمار مبتلا به پارکينسون مراجعه کننده به درمانگاه شهيد مطهري شيراز در اين مطالعه شرکت داشتند. خستگي بوسيله مقياس شدت خستگي(FSS) ، کيفيت زندگي بوسيله ابزارهاي (PDQL) و (SF-36) سنجيده شد. شاخص Hohen& Yahr نيز براي سنجش شدت و مرحله بيماري استفاده گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده نرم افزارSPSS 13 و آزمونهاي مجذور کاي، من ويتني و ضريب همبستگي اسپيرمن انجام شد.
نتايج: 67 نفر (62%) از بيماران مرد و 41 نفر (38%) زن بودند. بيشترين بيماران در مرحله دوم بيماري با 42 نفر (38.9) و کمترين بيماران در مرحله پنجم 2 نفر (1.9%) قرار داشتند. ميانگين و انحراف معيار سن بيماران 11.73±64.49 بود. 36 نفر (33.33%) داراي علايم خستگي و 72 نفر (66.66%) بدون علايم خستگي بودند. بيماران با علايم خستگي از شدت بيشتري از بيماري رنج مي بردند و در مراحل بالاتر بيماري قرار مي گرفتند. بين دو گروه در همه ابعاد کيفيت زندگي تفاوت معني داري مشاهده شد (P<0.05). از سوي ديگر بين كيفيت زندگي و مرحله بيماري با خستگي همبستگي معني دار وجود داشت (P<0.05).
نتيجه گيري: يافته ها نشان داد كه كيفيت زندگي در بيماران با علايم خستگي به طور چشمگيري از بيماران بدون علايم خستگي پايين تر است و لازم است در اين گروه از بيماران تلاش بيشتري در جهت ارتقا كيفيت زندگي انجام داد.