بررسي اثر فناوري اطلاعات و ارتباطات بر اشتغال در صنايع استان تهران

بحث فناوري اطلاعات و ارتباطات، بحث نسبتا جديدي است که در دهه هاي اخير بدان توجه خاص شده و بررسي تاثير آن بر متغيرهاي کلان اقتصادي در فرايند توسعه کشورها ضروري به نظر مي رسد. مقالات مربوط به اثر فناوري اطلاعات و ارتباطات بر رشد توليد ناخالص داخلي، رشد بهره وري نيروي کار، رشد بهره وري کل و ... گواهي بر اين ادعاست.
در مقاله حاضر اثر فناوري اطلاعات و ارتباطات بر اشتغال بررسي شده است. جامعه بررسي شده شامل داده هاي مقطعي سال 1381 صنايع استان تهران (56 صنعت با کدهاي ISIC سه رقمي) و واحد هاي نمونه اي کارگاههاي صنعتي با 20 نفر کارکن و بيشتر است. از طريق نمونه گيري تصادفي تعداد 259 کارگاه صنعتي انتخاب شد. پس از مشخص شدن حجم نمونه در هر کد ISIC سه رقمي به روش نيمن بين کارگاههاي صنعتي، پرسشنامه توزيع و نتايج جمع آوري گرديد.
در بسياري از مطالعات مشابه از تابع با کشش جانشيني ثابت (CES)، به عنوان تابع منتخب، استفاده مي شود. در اين بررسي نيز از تابع توليد CES استفاده کرده و، پس از استخراج تابع تقاضاي مشتقه نيروي کار، به برآورد آن از روش حداقل مربعات معمولي (OLS) پرداخته ايم. در تابع توليد CES، به جاي متغير مستقل فناوري اطلاعات و ارتباطات، از متغيرهاي جانشين متعددي استفاده شد. که فقط متغير نسبت کارگاههاي استفاده کننده از اينترنت به کل کارگاهها در هر صنعت (Pcr) توانست رابطه معني داري را در سطح 5 درصد روي اشتغال نيروي کار نشان دهد. براي نتيجه گيري بهتر و دقيق تر، نيروي کار به سطوح مختلف مهارتي ساده، ماهر، تکنيسين و مهندسين تقسيم بندي شد. نتايج نشان داد که در معادله اشتغال نيروي کار ساده رابطه Pcr با اشتغال معني دار است، اما در مورد نيروي کار ماهر، تکنيسين و مهندسين معني دار نمي باشد، لذا ICT تاثير معني داري بر اشتغال اين سطوح مهارتي نداشته است.