در متون نظم و نثر فارسي، گاه با واژه هايي مواجه مي شويم كه يا معني آنها براي ما روشن نيست و يا اگر از فحواي كلام معني آن لغات را دريابيم، چون آن واژه يا اصطلاح در فرهنگ هاي موجود ضبط نشده است، معنايي را كه خود يافته ايم، با قيد شك و احتمال ذكر مي كنيم. يكي از راه هاي يافتن معني چنين لغاتي، استفاده از گويش هاي حوزه زبان فارسي است. در اين مقاله، تلفظ صحيح و معني يك واژه كه ناصرخسرو در يكي از قصايد خود به كار برده است، با بهره گيري از گويش شوشتري بررسي شده است.