اسطوره ها، روياهاي جمعي بشر و نمادهاي اساطيري، زبان هنري و رازناک اسطوره ها هستند که با پاي نهادن به ساحت شعر، ايجازگونگي، فشردگي و ژرفايي معنايي آن را دو چندان مي کنند. نمادها با ماهيت سيال، شکل پذير و منعطفِ خود، به مقتضاي شرايط زمان و مکان قادرند مفاهيم و موضوعات عميق و ريشه داري را به شيوه اي جامع و گسترده آينگي کنند و از صورتي واحد، معاني و کاربردهاي گوناگوني ارايه دهند و با رويندگي و پويايي مداوم، تازگي و ماندگاري خود را استمرار ببخشند.
البته شاعران و هنروران نمادگرا به فراخور پشتوانه هاي فرهنگي، دغدغه هاي ذهني و نيازهاي اصيلِ فردي و اجتماعي خود، ممکن است توجه و اقبال ويژه اي به بهره گيري از نمادهايي خاص در آثار هنري خود از خويش نشان دهند؛ اما نگارنده سعي کرده است در اين مقاله ضمن پرداختن به مباني تئوريک کاربرد نمادها و موضوعات مرتبط با آن، به گونه اي محوري، مهم ترين عوامل روي آوري شاعران به کار بست اسطوره هاي گياهي و نمادهاي نباتي را مورد پژوهش و مداقه علمي و مستند قرار دهد و در اين رهگذر نيم نگاهي هم به بازتاب مضامين و کاربردهايي از اين دست در اساطيرِ اقوام و ملل گوناگون نيز داشته باشد، تا امکان مقايسه و تطبيق و تطابقي روشنگر و حقيقت نما فراهم گردد.