زبان فارسي زباني است به ظاهر ساده، فاقد تعقيد، آسان فهم، كم دامنه، روان، گوشنواز و دلنشين. اما اين وضع تا وقتي صادق است كه با زبان محاوره يا شفاهي سروكار داريم زيرا كه در زبان محاوره غلط و اشتباه معمولا مجاز و بخشودني است چه غرض از آن ايجاد ارتباط مستقيم و پيام رساني فوري است و ارتكاب غلط و اشتباه شفاهي ظاهرا آسيبي به اصل زبان نمي رساند. ولي وقتي كه به زبان مكتوب مي رسيم وضع به كلي فرق مي كند و زبان پيچيدگيهايي پيدا مي كند كه گاه حل ناشدني مي نمايند، چه در اينجا با قلمروي ديگر سروكار مي يابيم كه «دستور زبان» نام گرفته است و از مقوله هاي مختلف تشكيل شده است.