پيرنگ، طرح، شالوده و اسكلت بندي هر داستان است. ارتباط پيرنگ با عناصر داستاني بدين قرار است كه حادثه و شخصيت پس از تاثيرگذاري بر يكديگر و شكل گيري جريان داستان، پيرنگ (هسته) داستان را پديد مي آورند. پيرنگ در دو سبك ادبي تراژدي و كمدي نمود مي يابد. داستان سياوش درشاهنامه فردوسي نيز داستاني دراماتيك و تراژيك است. نگارنده پيرنگي داستان سياوش را از دو منظر ”ادبيات نوين داستاني“ و” ادبيات كلاسيك داستاني “ بررسي مي كند. دربخش اول، جنبه دراماتيك داستان (ترك وطن سياوش) و جنبه تراژيك آن (ورود سياوش به توران و سوگ او در پايان) تحليل مي گردد. در بخش دوم، پيرنگ درسه قصه سياوش و سودابه، سياوش و كيكاوس، سياوش و افراسياب شرح مي شود.