بررسي راههاي انتقال و ميزان کشندگي بيماري تب خونريزي دهنده کريمه کنگو (cchf) در ايران از سال 78 لغايت 84

مقدمه و هدف: تب خونريزي دهنده ويروسي کريمه کنگو يک بيماري قابل انتقال بين انسان و حيوان است که موارد تک گير و يا طغيانهاي محدود انساني را ايجاد مي نمايد. کنه ها مي توانند به ويروس CCHF آلوده شوند و ليکن شايعترين آن جنس هيالوما H.anatolieum, H. Marginatum است که مي توانند ناقل بيماري باشند. عقيده بر آنست که حيوانات اهلي بويژه گاو، خرگوشهاي صحرايي و پستانداران وحشي مي توانند مخزن باشند پرندگان نسبت به ويروس مقاومت اند ليکن گفته مي شود که الاغ علاوه بر اينکه مي تواند مخزن ويروس باشد کنه ها را نيز با خود حمل نمايد. پس از يک هفته آلودگي ويروس به شکل ويرمي در حيوانات اهلي يافت مي شود که مي تواند سبب آلودگي در انسان گردد. همچنين بيماري CCHF مي تواند بصورت تماس مستقيم و يا با استفاده از خون و بافت انساني آلوده به انسان منتقل يابد. هر چند که سرايت غالبا مي تواند بصورت نيش کنه به انسان انتقال يابد. شناخت راههاي انتقال بيماري در کشور در پيشگيري و کنترل بيماري نقش اساسي داشته که در اين مطالعه راههاي انتقال بيماري بررسي شد تا بر اساس آن برنامه ريزي دقيق بعمل آيد.
روش کار و نتيجه گيري: با توجه به اهميت تشخيص بيماري، بر اساس تعريف مورد محتمل بيماري، بيماران با داشتن حداقل سه علايم تب، ترمبوسيتوپني و خونريزي از سراسر کشور گزارش مي شوند. نمونه هاي سرم خون افراد طي 3 مرحله، مرحله تشخيص- 5 روز بعد از تشخيص و 10 روز بعد از تشخيص تهيه شده و بر روي نمونه ها آزمايش سرولوژي انجام شده و آنتي بادي هاي IgM و IgG آنها بررسي مي شود. با توجه به نتايج اعلام شده از سوي آزمايشگاه آربوويروسهاي انستيتوپاستور ايران و شواهد اپيدميولوژيک از سال 78 لغايت 9 ماهه سال 84 از 654 مورد محتمل بيماري 280 مورد قطعي از استانهاي مختلف کشور سيستان و بلوچستان، اصفهان، گلستان، فارس،‌ خوزستان، بوشهر، چهارمحال و بختياري، تهران، کردستان، کرمان، لرستان، مرکزي، گيلان، همدان، يزد، هرمزگان، سمنان گزارش شده است. انتشار جغرافيايي بيماري در کشور و وضعيت اپيدميولوژيکي آن نشاندهنده اين است که بيماران محتمل در اکثر مناطق کشور پراکنده مي باشد، بيشترين گروه سني مبتلا 30-10 ساله مي باشد، در هر دو جنس مرد و زن بيماري ايجاد مي شود که با توجه به شغل افراد در جنس مذکر بيشتر ديده مي شود، بيشترين مبتلايان در کشور قصابان، کارگران کشتارگاه و دامداران مي باشد که با توجه به راههاي انتقال بيماري بيشترين موارد از طريق تماس مستقيم با خون، ترشحات و بافتهاي آلوده حيوان مبتلا در هنگام ذبح گزارش شده است. از کل موارد قطعي (280 مورد) 26 مورد منجر به مرگ شده است (حدود %6.5)، ميزان کشندگي بيماري سالانه طي سال 79 لغايت 10 ماهه سال 84 بين 9 تا 50 درصد متغير بوده است.