نقش پروتيين واکنش دهنده سي در بروز ديابت: نتايج مطالعه روتردام و متاآناليز

مقدمه و هدف: سطح سرمي پروتيين واکنش دهنده سي يا سي. آر. پي (CRP) که شاخص از التهاب سيستميک است در مطالعات با خطر ديابت همراه بوده است. هنوز مشخص نيست اين رابطه ناشي از همراهي التهاب خفيف با فرايند چاقي (obesity) است يا آن که سي. آر. پي در بروز ديابت نقشي مستقل دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسي اين رابطه مستقل از اثر چاقي بوده است.
روش کار: سطح سرمي سي. آر. پي در 5954 نفر از شرکت کنندگان مطالعه همگروهي روتردام اندازه گيري شد. اين همگروه به مدت متوسط 9.8 سال از لحاظ بروز ديابت پيگيري شدند. داده ها با استفاده از مدل رگرسيون کاکس آناليز شد. علاوه بر اين متاليزي بر روي نتايج 10 مطالعه انتشار يافته با موضوع مشابه انجام گرديد.
يافته ها: در طي مدت پيگيري 645 نفر به ديابت مبتلا شدند. سي. آر. پي به طور مستقيم و معني داري با بروز ديابت ارتباط داشت. پس از ميزان (adjust) رابطه از لحاظ چاقي ارتباط اندکي ضعيفتر شد ولي همچنان معني دار باقي ماند. خطر بروز ديابت (محدوده اطمينان %95) پس از ميزان براي سن، ‌جنس و چاقي به ترتيب 1.94 (1.45 تا 2.59) براي چارک چهارم و 1.70 (1.27-2.27) براي چارک سوم و 1.59 (1.19-2.11) براي چارک دوم در مقايسه با چارک نخست از سطح سرمي سي. آر. پي بود. بر اساس نتايج متاآناليز خطر ديابت پس از ميزان اثر سن، جنس و چاقي براي افرادي که سطح سرمي سي. آر. پي آنها بالاتر از 2.6 ميلي گرم در ليتر بود در مقايسه با گروه کمتر از 0.5 ميلي گرم در ليتر 2.37 برابر بيشتر بود.
بحث و نتيجه گيري: نتايج مطالعه روتردام و متاآناليز هر دو به نفع مستقل بودن رابطه سي. آر. پي و ديابت از چاقي است.