مسعود سعد سلمان يکي از شاعران پرآوازه ادب پارسي در نيمه دوم قرن پنجم و آغاز قرن ششم هجري مي باشد. همسويي اين شاعر امير زاده و بداقبال با شاعران بزرگ عرب، تصويري گويا و روشن از پيوندهاي ادب تازي و پارسي در آن روزگاران و نيز نشان دانش ادبي و توانمندي گسترده اين شاعر برجسته به شمار مي آيد. جلوه هاي تاثيرپذيري مسعود از فرهنگ و ادب عربي در دو بعد قابل بررسي است:نخست، مضمون ها و ساختارهايي که مسعود در آنها به يقين از فرهنگ و ادب عربي بهره گرفته و از ايشان تقليد نموده است. دوم، آن گروه از مضمون هايي که از فرهنگ پربار ايراني و استعداد و نوآوري شاعر حکايت مي کند و در باب تجربه شعري و توارد خاطر، قابل بررسي و تحليل است.
محورهاي اساسي اين پژوهش که در چارچوب ادبيات تطبيقي (مکتب فرانسه) نگاشته شده است، عبارتند از:
الف) پيشگفتاري درباره آشنايي مسعود با فرهنگ و ادب عربي و فارسي.
ب) بررسي و تحليل نمونه هايي از همسويي وي با شاعران بزرگ عرب.