بررسي تحليلي سير نقد ادبيات کودک و نوجوان در ايران با نگاهي آسيب شناسانه به قالب هاي نقد

مقاله حاضر، ضمن مروري بر جريان نقد ادبيات کودک و نوجوان ايران از مشروطه تاکنون، نشان داده است که اين جريان هر چند رو به رشد بوده اما با رويکردي آسيب شناسانه، بيشتر بر دو قالب ويژه تاکيد داشته است: نخست، ارایه فهرست کتاب هاي مناسب و دوم، نقدهاي مفصل و تخصصي. اين دو شيوه با وجود برخورداري از ارزش، کاربردهايي محدود دارند. از اين رو نمي توانند به تنهايي جريان نقد را موثر، فراگير و نهادينه کنند. پيشنهاد مقاله حاضر اين است که افزون بر توجه به ارزش هاي هر دو شيوه پيش گفته، به راهي ميانه نيز انديشيده شود. اين راه، معرفي کتاب در سطح کلان و پرشمار، در قالب نشريه و يا فضاي مجازي است. معرفي کتاب در همان حال که محدوديت هايي دارد، از ظرفيت هايي ويژه نيز برخوردار است.