مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان فعال سازي رفتاري و قراردادي گروهي بر افسردگي، اضطراب و استرس زناشويي در بيماران کرونر قلبي بود.
روش: در يک طرح شبه آزمايشي با پيش آزمون- پس آزمون توام با گروه کنترل، تعداد 56 نفر از بيماران کرونري (26 مرد و 30 زن) با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايشي و يک گروه کنترل گماشته شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه جمعيت شناختي، مقياس اضطراب- افسردگي بيمارستاني و مقياس استرس زناشويي را تکميل کردند. گروه هاي آزمايش طي 2 ماه تحت درمان فعال سازي رفتاري و قراردادي گروهي قرار گرفتند. بعد از دو ماه از همه گروه ها پس آزمون و نيز طي 4 ماه بعد از آن پي گيري به عمل آمد. داده ها با آزمون تحليل کواريانس تحليل شدند.
يافته ها: نتايج نشان داد که درمان فعال سازي رفتاري و قراردادي گروهي باعث کاهش معنادار در پس آزمون و نيز پي گيري 4 ماهه افسردگي در گروه هاي آزمايشي در مقايسه با گروه گواه نشده است، اما باعث کاهش معنادار در پس آزمون و پي گيري 4 ماهه اضطراب و استرس زناشويي در گروه هاي آزمايشي در مقايسه با گروه گواه شده است.
نتيجه گيري: درمان فعال سازي رفتاري و قراردادي گروهي در کاهش اضطراب و استرس زناشويي در بيماران کرونر قلبي طي يک دوره حداقل 4 ماهه موثر است. با اين وجود، درمان فعال سازي رفتاري و قراردادي گروهي طي يک دوره درماني 2 ماهه براي کاهش علايم افسردگي در بيماري قلبي ناکافي است. اين موضوع طراحي مداخله مناسب و جامع براي بيماران قلبي داراي اضطراب، استرس زناشويي و در معرض خطر افسردگي و نيز نياز براي برنامه هاي پيشگيري و ارتقاي سلامت آنان را يادآور مي سازد.