اثربخشي زوج درماني رفتاري- ارتباطي برنشتاين بر تعارضات زناشويي

مقدمه: رويکردهاي مختلفي در زمينه زوج درماني وجود دارد که محققان خانواده درماني در طول سال ها به دنبال سنجش اعتبار و کارايي آنها بوده اند. يکي از اين رويکردها، رويکرد رفتاري- ارتباطي برنشتاين است. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي زوج درماني رفتاري- ارتباطي برنشتاين بر تعارضات زناشويي زوج هاي شهر اهواز مورد بررسي قرار گرفت.
روش: جامعه آماري اين پژوهش کليه زوج هاي شهر اهواز مي باشند که به فراخوان محقق براي کاهش تعارضات زناشويي پاسخ داده اند. نمونه اين پژوهش را تعداد 28 زوج تشکيل مي دهند که نمره آنها در تعارضات زناشويي بالاتر از يک انحراف معيار از ميانگين جامعه بود. نمونه انتخاب شده با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. به علاوه زوج ها مي بايستي حداقل دو سال از ازدواجشان گذشته و داراي حداقل يک فرزند نيز باشند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه تعارضات زناشويي بود. طرح پژوهشي، طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا بر روي هر دو گروه پيش آزمون اجرا گرديد، سپس مداخله آزمايشي (زوج درماني رفتاري- ارتباطي برنشتاين) در طي 8 جلسه 2 ساعته به صورت يک جلسه در هر هفته به اجرا در آمد و پس از اتمام برنامه درماني پس آزمون اجرا گرديد.
يافته ها: نتايج تحليل فرضيه ها با استفاده از روش آماري تحليل کواريانس تک متغيري و چند متغيري نشان داد که زوج درماني رفتاري- ارتباطي برنشتاين باعث کاهش تعارضات زناشويي و مولفه هاي آن، شده است.
نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد که زوج درماني به شيوه رفتاري- ارتباطي برنشتاين بر کاهش تعارضات زناشويي و مولفه هاي آن، موثر است.