در سال هاي اخير با افزايش بي رويه و بدون برنامه جمعيت بسياري از بافت هاي داخلي شهر به تدريج كاركرد اصلي خود را از دست داده و با كاركرد نامناسب مواجه گشته است و با از بين رفتن شرايط مناسب زندگي به بافت فرسوده مبدل گشته اند. اين بافت هاي فرسوده و قديمي نظر بسياري از نوسازان شهري را به خود جلب كرده است اما كارنوسازي شهري با مسايل و مشكلات عديده اي در بسياري از مناطق مواجه گشته و در بعضي زمان ها به كندي پيش رفته است. با توجه به نظريات نظريه پردازان نوسازي كه در چارچوب نظري آمده است اين بافت ها به دليل فقر ذهني ساكنين و مالكين آنها امكان نوسازي خود به خودي را نداشته و به دليل ذهنيت خاص افراد و شيوه وسبك سنتي در اين بافت ها تغيير سريع با رشد شتابان در اين مناطق مي تواند آثار رواني و اجتماعي نامطلوبي را برجاي گذارد.
با توجه به اين كه شهر بدون دگرگوني شهر نيست، انسان شهرنشين نيز براي پذيرفتن اين دگرگوني نياز به دگرگوني فكري دارد، در نتيجه درگذر توسعه و نوسازي لازم است يكسري باورهاي فرهنگي عمده و اساسي در درون انسانها ايجاد كرد تا بتوان انتظار نوسازي موفق را داشت و لازم است نوسازي فرهنگي به عنوان پيش زمينه نوسازي كالبدي بافت هاي فرسوده شهري مد نظر قرار گيرد لذا به نظر مي رسد كه بين نوسازي انديشه و پيشبرد كار نوسازي شهري در بافت هاي فرسوده شهر تهران رابطه معناداري وجود دارد.