مقاله حاضر بر کيفيت خوانش رمان هاي عاشقانه عامه پسند توسط زنان تمرکز دارد. رمان هاي عاشقانه عامه پسند، امروزه پرفروش ترين بخش ادبيات داستاني در ايران هستند و نويسندگان، مخاطبان و موضوعات آنان اکثرا زنانه است. ادبيات رايج در جامعه شناسي ادبيات، به اين ژانر ادبي توجهي نداشته و بر آن برچسب تخديري و آگاهي کاذب زده است. اما گستردگي اين نوع از رمان و تاثيرات عمده اي که بر مخاطبان زن مي گذارد، ايجاب مي کند که به آن توجه شود. در اين مقاله، که با توجه به تحقيق جنيس ردوي در انگلستان بر روي خوانندگان زن رمان هاي عاشقانه صورت گرفته است، نحوه آشنايي خوانندگان زن با اين رمان ها و چگونگي امر خوانش در بين آن ها مورد بررسي قرار گرفته و تلاش شده است تا کيفيت خوانش بر اساس نحوه اشتغال و سن خوانندگان دسته بندي شود. جامعه نمونه پژوهش، خريداران رمان هاي عاشقانه در شهر کتاب بوده و روش جمع آوري داده ها مصاحبه است.