ظهور منطقه قفقاز جنوبي ( همزمان با فروپاشي اتحاد جماهير شوروي) نگاه بسياري از قدرت هاي منطقه اي و فرامنطقه اي را که به دنبال يافتن عرصه اي جديد براي همکاري، رقابت و تنازع در راستاي به دست آوردن سهم بيشتري از قدرت و منافع در اين منطقه بودند، به خود جلب کرد. اسراييل به عنوان يکي ازقدرت هاي فرامنطقه اي بنا به الزامات ژئوپلتيک و ژئواکونوميک خود و بر اساس دکترين بن گوريون و دکترين خاورميانه جديد شيمون پرز، تمايلي جدي به حضور در اين منطقه را از خود نشان داده است. کشورهاي منطقه نيز به خاطر مشکلات اقتصادي، سياسي و توسعه اي خود، بهره گيري ازتوانايي هاي اسراييل را در راستاي منافع خود مفيد قلمداد نموده اند. اما مسئله حايز اهميت در اين ميان، قرار گرفتن اين منطقه در محيط امنيتي جمهوري اسلامي ايران و تعارضات شديد هويتي- ايدئولوژيکي اين کشور با اسراييل مي باشد بطوري که حضور و گسترش نفوذ اسراييل در ابعاد اقتصادي، سياسي، فرهنگي و نظامي- امنيتي به منزله کاهش نفوذ و تاثيرگذاري جمهوري اسلامي ايران در پيگيري منافع ملي اش در اين منطقه مي باشد. بر اين اساس مقاله حاضر با بهره گيري از نظريه بازي ها در روابط بين الملل به بررسي تعاملات ايران و اسراييل در منطقه قفقاز مي پردازد و با تجزيه و تحليل مراتب اين تعاملات روابط بين دو کشور را به مثابه يک بازي برد و باخت تلقي مي کند.