بررسي و مقايسه نظر دانشجويان و اساتيد پرستاري دانشگاه علوم پزشکي مازندران در مورد عدم وجود هماهنگي بين آموخته هاي حين تحصيل و کاربرد آن در محيط واقعي کار

مقدمه و هدف: آموزش يعني فراهم ساختن موجباتي که فراگيران بتوانند به کسب اطلاعات و معلومات مورد نظر بپردازند و همچنين مهارتها و عادت هايي به دست آورند که هم موجب تسلط آنان در يک رشته از دانش ها، فنون و هنرها شود. در زمينه آموزش پرستاري وجود عدم هماهنگي بين آموخته هاي حين تحصيل و کاربرد آن در محيط واقعي کار از مسايل مورد بحث و عامل عمده نگران کننده است.
روش اجرا: اين پژوهش يک مطالعه توصيفي-مقايسه اي است که به منظور تعيين و مقايسه نظرات اساتيد و دانشجويان پرستاري درباره عدم وجود هماهنگي بين آموخته هاي حين تحصيل و کاربرد آن در محيط واقعي کار انجام گرفته است. با توجه به محدود بودن جامعه پژوهش همه افراد واجد شرايط جامعه به عنوان نمونه انتخاب شده و از روش سرشماري براي دستيابي به نتايج قابل قبول استفاده گرديده است. ابزار گردآوري اطلاعات در اين پژوهش پرسشنامه اي محقق ساخته است که با استناد به منابع و توجه به اهداف پژوهش تنظيم گرديده است. جهت تجزيه و تحليل اطلاعت به دست آمده و رسيدن به اهداف پژوهش پس از امتياز ليکرت از آزمون همبستگي کندال استفاده شد.
نتايج: يافته ها نشان داد که دانشجويان، يادگيري دروس و کاربرد آنها در محيط واقعي کار را کمتر از حد بيان کردند. اساتيد پرستاري ضرورت دروس را بيشتر و کاربرد آنها را کمتر از دانشجويان پرستاري اعلام نموده اند که اين تفاوت از نظر آماري معني دار بوده است (P<0.001) ميزان هماهنگي محيط آموزش با وظايف پرستاري کم اعلام شده است.
بحث: بايستي در حجم واحدهاي درسي پايه و باليني بر اساس الويت هاي جهاني، منطقه اي و با تاکيد بيشتر بر جامعه کشورمان تجديد نظر صورت گيرد و به طوري که بيشتر بر بيماريهاي شايع تاکيد گردد.