بررسي ANTI CARDIOLIPIN ANTIBODY در مبتلايان به ديابت نوع 1 در جنوب ايران (شهر بندرعباس)

مقدمه و هدف: ديابت نوع 1 يک اختلال اتوايميون محسوب مي گردد که به طور خاص سلول هاي مترشحه انسولين را در پانکراس تخريب مي کند. Anti-cardiolipin Antibody (ACLA) يک اتوآنتي بادي است که عليه سلولهاي غشايي ساخته مي شود همراهي ACLA يا ديابت نوع 1 در برخي مقالات گزارش شده است هدف از اين تحقيق بررسي ميزان ACLA در بيماران ديابتي نوع 1 در جنوب ايران (شهر بندرعباس) مي باشد.
روش کار: در يک مطالعه مقطعي 48 بيمار ديابتي نوع -1 که بيماري آن ثانويه به ساير اختلالات نظير تالاسمي ماژور نبود - و 38 فرد همسن و هم جنس مورد ارزيابي قرار گرفتند. از تمام افراد نمونه خون جهت تعيين آنتي بادي آنتي کارديوليپين HbAIC)، (ACLA IgM، (ACLA IgG) تهيه گرديد. همچنين براي هر بيمار پرسشنامه اي حاوي سوالاتي در مورد سن، جنس، طول مدت بيماري و ساير اطلاعات دموگرافيک پر شد. نتايج پس از انجام آزمايشات با نرم افزارEpi-info  مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت.
يافته ها: ميانگين سن در گروه مورد و شاهد به ترتيب 2±10 و 8±21 سال بود. شيوع ACLA IgM در گروههاي مورد و شاهد به ترتيب 14.6 و صفر درصد بود ACLA IgG .(P<0.05) نيز مشخصا در گروه مورد از گروه شاهد بالاتر بود، 6.3 در مقابل صفر درصد (P<0.05)، بالا بودن تيتر ACLA IgM،ACLA IgG  با ميزان HbAIC و طول مدت بيماري ارتباطي نداشت.
بحث و نتيجه گيري: با توجه به بالا بودن ACLA IgM در بيماران ديابتي نوع 1 در اين نوع مطالعه و نقش آن در تضعيف سيستم ايمني، توصيه مي شود بيماران ديابتي نوع 1 از نظر وجود اين آنتي بادي مورد بررسي قرار گيرند و در صورت بالا بودن آن تدابير لازم بکار گرفته شود.