احياء علوم الدين مهم ترين کتاب غزالي است که در قرن پنجم هجري نوشته شده است. در اين کتاب، غزالي به عنوان يک مجدد ديني، به دنبال احياي علم دين است و به سبک اصحاب هرمنوتيک، يادآور معناي اوليه الفاظ مهم ديني مي شود که در زمانه او تحريف شده يا به معاني خاصي تخصيص يافته اند. در تاريخ تفکر اسلامي، عنوان اين کتاب، مبدل به يک سرمشق و يک طرح (project) ديني شده و هر بار که متفکران بزرگ اسلامي، از مولوي تا ملاصدرا، به دنبال احياي علوم دين برآمده اند، به اين کتاب نظر داشته اند. در روزگار ما که تجديد و احياي علم حقيقي دين، بيش از هر زمان ديگر ضروري شده است، با توجه به برخي ادعاهاي کاذب موجود براي احياي دين، توجه به احياي علم دين غزالي بيش از هر زمان ديگر ضروري است.