زمينه و هدف: استفاده از مخدرهاي داخل نخاعي باعث افزايش عمق بلوک بي حس کننده ها و مدت اثر بي دردي مي گردد. مخدرهاي داخل نخاعي با عوارض جانبي همچون خارش، تهوع و استفراغ همراه هستند. از طرفي، استفاده از داروهاي NSAID با کاهش بروز خارش ناشي از تجويز مخدرهاي داخل نخاعي همراه بوده است. هدف از اين پژوهش تعيين و مقايسه اثرات نانوگرم سلکوکسيب (Celecoxib) در کاهش ميزان بروز و شدت خارش ناشي از تجويز مپريدين داخل نخاعي است.
مواد و روش ها: اين مطالعه به صورت کارآزمايي باليني تصادفي شده دوسوکور بر روي 90 بيمار کانديد عمل جراحي سزارين انتخابي انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفي در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله به ميزان 25 ng/kg يا 100 ng/kg سلکوکسيب و گروه کنترل دارونماي خوراکي دريافت کردند. به بيماران تحت بي حسي اسپينال، مقدار10 mg مپريدين به همراه 12.5 m.g داروي Bupivacaine 0.5% به طريقه داخل نخاعي تجويز شد. سپس عوارض خارش، در فواصل صفر، 2، 6، 12 و 24 ساعت پس از عمل جراحي ارزيابي و طبق معيارهاي Scoring امتياز هر يک ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آناليز واريانس يک طرفه، مجذور کاي و تست دقيق فيشر تجزيه و تحليل شدند؛ مقادير کمتر از 5 درصد معنادار در نظر گرفته شد.
يافته ها: تفاوت گروه هاي مداخله و گروه کنترل از لحاظ ميانگين سن، وزن و مايعات دريافتي معنادار نبود. در گروه مداخله 25 ng/kg و 100 ng/kg بروز خارش در ساعات صفر و 2 به ترتيب با P برابر با 0.049، 0.001 و شدت خارش در ساعت 2 با P برابر با 0.001 به طور معناداري پايين تر از گروه کنترل بود.
نتيجه گيري: دوزهاي نانوگرم سلکوکسيب در کاهش ميزان بروز و شدت خارش ناشي از تجويز مپريدين داخل نخاعي موثر و به عنوان يک داروي ضد خارش قابل استفاده است.