شيوه هاي تحول و بهبود آموزش عالي و پژوهش در ايران با تحليلي بر برخي مطالعات انجام شده

مباحث مقاله حاضر معطوف به اين امر است که از چه شيوه ها و راه هايي مي توان نظام آموزش عالي و پژوهش کشور را بهبود بخشيد. طبعا در طرح شيوه ها و راهکارها، نوعي آسيب شناسي نيز مستتر است. اين شيوه ها در سه حوزه مورد بحث قرار گرفته اند: نخست شيوه ها و سازوکارهاي مشترک حوزه آموزش و پژوهش که در اين قسمت در زمينه هاي نگرشي و فرهنگي، سياست گذاري، زيرساخت ها، قوانين و روندها، و نيروي انساني مباحثي مطرح شده است، دوم شيوه هاي مختص به حوزه آموزش عالي که در زمينه هاي سياست گذاري و برنامه ريزي آموزشي، مباحثي مطرح شده و سوم شيوه و سازوکارهاي مربوط به حوزه پژوهش که در اين قسمت نيز به مباحثي در زمينه هاي سياست گذاري و زيرساخت ها، قوانين و روندها مطرح شده است. اگرچه خود مقاله داراي مطالعات ميداني نبوده، اما سعي شده در موارد لازم، از مطالعات ميدانيِ انجام شده، استفاده شود. توجه نويسنده بيشتر به مباحث حوزه علوم انساني معطوف بوده است، اگرچه اغلب مباحث در مورد ساير حوزه هاي غير علوم انساني نيز صادق است. در نتيجه گيري تلاش شده مشکلات آموزش عالي و پژوهش در ايران و نحوه تحول و بهبود آن، از منظري متفاوت از آنچه در متن مقاله آمده، يادآوري شود.