نقش مولفه هاي پيوستگي گروهي در گرايش زنان باردار به شركت در دوره هاي آمادگي جسماني

گل پرور محسن; بهادران پروين; عريضي ساماني سيدحميدرضا

مشخصات مقاله

عنوان نشریه:

باروري و ناباروري (JOURNAL OF REPRODUCTION AND INFERTILITY) : بهار 1390 , دوره 12 , شماره 2 (مسلسل 47) ; از صفحه 145 تا صفحه 155 .

عنوان مقاله:

نقش مولفه هاي پيوستگي گروهي در گرايش زنان باردار به شركت در دوره هاي آمادگي جسماني

نویسندگان:

گل پرور محسن*, بهادران پروين, عريضي ساماني سيدحميدرضا

آدرس:

* گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان، اصفهان، ایران

چکیده:

زمينه و هدف: شاخص هاي پيوند و همبستگي گروهي از عناصر با اهميتي است كه عملكرد و رفتار افراد را در گروه تحت تاثير قرار مي دهد. اين شاخص به ويژه در بين گروه هاي ورزشي و تمرينات آمادگي جسماني اهميت اساسي دارد. شواهد پژوهشي نشان مي دهند كه تمرينات ورزشي متناسب با شرايط دوران بارداري پيامدهاي مثبت چندي از جمله كاهش اضطراب، افزايش عاطفه مثبت و آمادگي بيشتر رواني و جسمي براي وضع حمل را به دنبال دارد. بنابراين ضرورت انجام اين پژوهش معطوف به ارايه شواهدي براي نقش مولفه هاي پيوستگي گروهي در گرايش زنان باردار به شركت در دوره هاي آمادگي جسماني بوده است. هدف از انجام اين پژوهش نيز بررسي نقش مولفه هاي پيوستگي گروهي در گرايش زنان باردار به شركت در دوره هاي آمادگي جسماني بود.
روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي ـ مقايسه اي، شركت كنندگان 400 نفر از زنان باردار در سه ماهه دوم بارداري در شهر اصفهان بودند. مولفه هاي پيوستگي گروهي (شامل جاذبه فردي به گروه اجتماعي، جاذبه فردي به تكليف گروهي، در هم تنيدگي اجتماعي گروه و در هم تنيدگي وظيفه گروه) با استفاده از پرسشنامه محيط گروهي (GEQ) مورد سنجش قرار گرفت. تمرينات آمادگي جسماني در اين پژوهش طي 12 جلسه 20 تا 30 دقيقه اي، شامل تمرينات مربوط به پياده روي، شنا، حركات ريتميك و ديگر تمرينات هوازي سبك و متوسط بود كه به صورت گروهي به مرحله اجرا درآمد. ميزان غيبت افراد بر حسب جلسه و ميزان تاخير آنها بر حسب دقيقه در هر جلسه در فهرست حضور و غياب ثبت گرديد. در پايان دوره، پرسشنامه محيط گروهي اجرا شد (در پايان دوازدهمين جلسه). سپس افرادي كه دو انحراف استاندارد از نظر غيبت و تاخير نمره بالاتر يا پايين تر دريافت كردند، به عنوان افراد داراي غيبت و تاخير زياد و كم طبقه بندي شدند. روش هاي آماري مورد استفاده، روش هاي توصيفي نظير محاسبه ميانگين، انحراف معيار و در سطح استنباطي روش تحليل تشخيصي (مميز) بوده است. سطح معني داري مورد استفاده در سطح استنباطي حداقل 0.05 بوده است.
نتايج: ميانگين گروه غيبت كم در چهار حوزه جاذبه فردي به گروه اجتماعي (ATG-S)، جاذبه فردي به تكليف گروهي (ATG-T)، در هم تنيدگي اجتماعي به ترتيب گروه (CI-S) و درهم تنيدگي وظيفه گروه (GI-I)، به ترتيب 34.7، 28.3، 17.3 و 27.9 و ميانگين گروه غيبت زياد در چهار حوزه ياد شده، به ترتيب 27.3، 23.4، 16.9 و 24.7 بود. نتايج تحليل تشخيصي (مميز) نشان داد كه گروه داراي غيبت كم در دو حوزه جاذبه فردي به گروه اجتماعي (ATG-S) و جاذبه فردي به تكليف گروهي (ATG-T) به صورت معني داري (P<0.01) از گروه داراي غيبت زياد داراي ميانگين هاي بالاتري بودند. ميانگين گروه تاخير كم در چهار حوزه مطرح در پيوستگي گروهي (GI-I, GI-S, ATG-T, ATG-S) به ترتيب 32.6، 22.7، 27.3 و 17.7 و مياگين گروه تاخير زياد، 27.3، 23.1، 26.9 و 18.2 بود. نتيجه تحليل تشخيصي نشان داد كه دو گروه داراي تاخير كم و زياد فقط در حوزه جادبه فردي به گروه اجتماعي (ATG-S) با يكديگر داراي تفاوت معني دار (P<0.05) هستند.
نتيجه گيري: جذاب نمودن تمرينات آمادگي جسماني گروهي و همچنين تشكيل گروه همگن و جذاب براي زنان شركت كننده در اين نوع تمرينات مي تواند به عنوان يك عامل انگيزشي براي پيگيري همراه با پشتكار تمرينات آمادگي جسماني تلقي شود. يعني بايد گروه و فعاليت گروهي (تمرينات آمادگي جسماني) در اين موارد با استفاده از راهبردهاي مختلف تقويت شود.