بررسي عوامل اجتماعي، اقتصادي، ترافيکي موثر بر تداوم سفرهاي طولاني آونگي شغلي (نمونه شهر وزوان در سال 1387)

سفرهاي شغلي طولاني آونگي، نوعي از سفرهاي شهري، بين شهري و يا ميان شهري براي انجام شغل است که معمولا به طور روزانه انجام مي پذيرد و حداقل در کوتاه مدت سفرهاي ناگزيري هستند و در حوزه هاي مادر شهري به طور نمايان تري وجود دارند. در اين مقاله، به بررسي کلي سفرهاي شغلي آونگي، عوامل تداوم آن براي اهالي وزوان و در واقع، تحليل عدم تبديل آن به مهاجرت در شهر وزوان و تاثير عوامل جهت جغرافيايي سفرها و ميزان رضايت از اين سفرها بر آن پرداخته شده است. روش تحقيق در اين مطالعه به صورت پيمايشي و از طريق تکميل پرسشنامه از شاغلين ساکن در شهر وزوان -که سفر شغلي به خارج از شهر انجام مي دهند انجام شده است- براي سنجش ارتباط بين متغيرها و تاثير آنها بر متغير وابسته (علاقه به ادامه سفر شغلي) از آزمونهاي آماري همبستگي و رگرسيون خطي استفاده شده است. در زمينه تاثير عوامل از روش تحليل مسير و مدل سازي بهره گرفته شده و مدل نهايي از طريق مسير يابي نهايي ارایه شده است. نتيجه مطالعه آن است که پديده سفرهاي شغلي خارج از شهر وزوان پديده اي غالب است که از يک سو، ناشي از نبود فرصتهاي شغلي در اين شهر و از سوي ديگر، به خاطر جاذبه قوي حوزه مادر شهري اصفهان است. اين امر علي رغم عدم رضايت نسبي از مشاغل و فواصل نسبتا دور مشاغل، هنوز ادامه دارد. در اين ميان، عامل اصلي در تداوم اين سفرها، تمايل خانواده ها و خود شاغلان در باقي ماندن در شهر وزوان است. طبق داده هاي مربوط به فراواني ها، 82 درصد؛ يعني 173 نفر از افراد خانواده هايشان رضايت ناچيزي در مورد سفرهاي شغلي سرپرستشان داشته اند. علي رغم آنکه اکثر مسافران شغلي يا 173 نفر از آنان نيز رضايت کمي از سفرشان دارند، ولي نتايج حاصل از ضريب رگرسيوني نشان داد که بين دو متغير رضايت خانواده در باقي ماندن در محل سکونت، با متغير علاقه به سفر رابطه قوي و مستقيم (0.672) وجود دارد که عامل اصلي علاقه به ادامه سفرهاي شغلي درشهر وزوان است.