ساماندهي فرآيند يادگيري از نظام آموزش از راه دور در رشته معماري

کيفيت آموزشي و سطح يادگيري فراگيران آموزش از راه دور در مقايسه با آموزش حضوري يکي از مسایل مهم و مورد بحث متوليان اين نظام به خصوص در رشته هاي عملي و عملي - نظري مانند معماري است. وجود دروس متنوع در رشته معماري از دروس نظري صرف گرفته تا دروس کاملا عملي چگونگي بهره گيري از آموزش از راه دور در انتقال تجربيات مدرس به دانشجو را به تامل بيشتر و برنامه ريزي متفاوت مي کشاند. داشتن يک مقايسه تطبيقي ميان آموزش سنتي و آموزش بر پايه فناوري هاي ارتباطي مي تواند سر آغاز هر گونه تصميم گيري در خصوص برنامه ريزي و جهت دهي به اين مهم باشد که تلاش شده است تا براي نخستين بار مورد سنجش قرار گيرد. در اين تحقيق تلاش شده است تا سطح يادگيري دانشجويان رشته معماري تحت آموزش از راه دور و آموزش سنتي مورد مقايسه قرار گيرد. بنابراين براي رسيدن به اين هدف تلاش شده است تا دانشجويان يک دوره تحصيلي در هر کلاس درس به انتخاب خود تحت يکي از دو نوع آموزش (سنتي يا از راه دور) ترم تحصيلي خود را سپري نمايند. انتخاب کلاس هايي که مورد آزمون قرار گرفته است از ميان دروس تخصصي و بر اساس سطوح نظر به عمل در ارايه دروس آنها مي باشد، که در متن مقاله به تفصيل بيان مي گردد. اين مقاله به مقايسه سطح يادگيري دانشجويان رشته معماري در نظام حضوري و از راه دور ايران در درس هاي رشته تحصيلي معماري پرداخته است. اين پژوهش يک تحقيق نيمه تجربي است. جامعه آماري آن دانشجويان معماري کارداني و کارشناسي در سال 87-86 و 86-85 در دانشگاه محقق اردبيل بوده و اطلاعات آن توسط ارزيابي کمي - کيفي دانشجويان در دروس دانشگاهي و مقايسه تطبيقي ميزان يادگيري آنها با يکديگر حاصل شده است.