مقاله حاضر به بررسي وجوه معرفت شناختي دو انديشمند معاصر ايران که مي توان نظرات آن دو را به مثابه دو رويکرد متفاوت به مقوله معرفت و شناخت محسوب کرد، مي پردازد و از اين رهگذر دريافتي که هر يک از دو متفکر نسبت به نقش انسان دارند را مورد توجه قرار مي دهد. به ميزاني كه سيد حسين نصر تحت تاثير قرائت هاي عرفاني از دين، به سوي وحدت در شناخت و رسيدن به كنه و حقيقت شريعت گرايش دارد، شبستري با ارايه قرائتي امروزين از دين و با در نظر آوردن تعلقات امروزين بشري به عنوان مفروضاتي غير قابل اغماض، سعي دارد به «نقد قرائت رسمي از دين» پرداخته و تفسيري از شريعت ارايه دهد كه حل كننده مشكلات انسان مدرن نيز باشد. اين مقاله سعي دارد از نقطه نظري متفاوت، انديشه هاي نصر را به عنوان فيلسوفي جهاني كه دغدغه هاي او شامل جامعه ايراني نيز مي شود، با متفكري ديگر كه اساسا زاده فكري جامعه ايران معاصر است مقايسه كند.