پژوهش حاضر در صدد پاسخ گويي به اين سوال اساسي است که آيا ريسک سيستماتيک سهام قيمتي در مقايسه با سهام رشدي، داراي ارتباط بيشتري با ريسک سيستماتيک بازار است؟ همچنين، آيا قدرت پيش بيني کنندگي ريسک سيستماتيک بازار توسط ريسک سيستماتيک سهام قيمتي بيشتر از سهام رشدي است؟ جامعه آماري پژوهش، شامل شرکت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران بوده، نمونه آماري متشکل از ٢٧٤ شرکت از بين شرکت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران براي بازه زماني ١٣٧٩ تا ١٣٨٧ است. در اين پژوهش، از هفت مدل رگرسيون چند متغيره براي آزمون فرضيه ها استفاده شده است و به منظور برآورد ضرايب رگرسيون براي آزمون فرضيه اول، از مدل داده هاي مقطعي و براي آزمون فرضيه دوم از مدل داده هاي ترکيبي بهره گرفته شده است. در اين پژوهش، براي بررسي ارتباط بين ريسک سيستماتيک بازار و ريسک سيستماتيک سهام قيمتي و رشدي، بازه زماني پژوهش به چهار گروه رکود، مياني، توسعه و اوج تقسيم شده است. همچنين، براي بررسي قدرت پيش بيني کنندگي ريسک سيستماتيک بازار توسط ريسک سيستماتيک سهام قيمتي و رشدي، از مدل قيمت گذاري دارايي هاي سرمايه اي شرطي استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که در گروه رکود، ارتباط بين ريسک سيستماتيک سهام رشدي با ريسک سيستماتيک بازار، بيشتر از سهام قيمتي است. در گروه هاي مياني و توسعه، اين ارتباط براي ريسک سيستماتيک سهام قيمتي بيشتر از سهام رشدي است و در گروه اوج نيز هيچ گونه ارتباط معني داري بين ريسک سيستماتيک بازار و ريسک سيستماتيک سهام رشدي و قيمتي وجود ندارد. همچنين، قدرت پيش بيني کنندگي ريسک سيستماتيک بازار توسط سهام قيمتي نسبت به سهام رشدي از برتري خاصي برخوردار نيست.