تحليل ماهيت معشوق و سير تحول آن در اشعار قيصر امين پور

يكي از ساحتهاي اصلي ادبيات فارسي، ساحت غنايي آنست، كه شاعران درآن، از عواطف و احساسات دروني خويش سخن ميگويند، اين نوع ادبي بيش از هر چيزي بر حول محور عشق و عاشقي ميچرخد و شاعران در آن، حرفهاي درونيشان را خطاب بمعشوق در لباس شعر مي آرايند. در اين ميان، طرز نگاه هر شاعري نسبت بمعشوق، با شاعران ديگر، داراي تفاوتها و تشابهاتي است، قيصر امين پور از جمله شاعراني است كه نگاهي خاص نسبت بمعشوق دارد، معشوق در شعر او داراي ماهيتي پاك و عفيف است، كه شاعر با او عشق ورزي پاك و عفيفانه اي دارد. معشوق در آثار نخستين وي بيشتر معشوقي آسماني و ازلي است، اما پس از گذار از اين دوران، شاعر به فرديت خويش نزديک ميشود و معشوقي زميني با مايه هاي آسماني و آنيمايي در اشعار او جلوه ميکند. دراين مقاله به تحليل ماهيت معشوق و سيرتحول آن در اشعار قيصر امين پور خواهيم پرداخت، و در آن چهره معشوق شعر او را با تكيه بر آثارش به تصوير خواهيم كشيد.