کتاب «اطباق الذهب في المواعظ و الخطب» اثر اديب، شاعر و واعظ قرن ششم (ق) شرف الدين شفروه اصفهاني است كه آن را به سبک مقامات و به زبان عربي نگاشته است. از اين كتاب ترجمه اي بفارسي متعلق به قرن هشتم يعني دوره فني نثر فارسي در دست است كه بسياري از خصوصيات سبکي نثر دوره ساماني و برخي اختصاصات لهجه خراسان آن روزگار را در بردارد و مانند ترجمه هاي كتب دوره ساماني ترجمه اي تحت اللفظي و واژه بواژه است که بصورت زيرنويس در ذيل سطور متن عربي نوشته شده است. اين ترجمه بلحاظ اشتمال بر گنجينه وسيعي از لغات قديمي و مختصات سبکي و دستوري، در ادبيات فارسي حائز اهميت فراوان است. در اين مقاله سعي شده است علاوه بر تبيين جايگاه اين ترجمه در ميان كتب نثر فارسي به بررسي ويژگيهاي سبكي ترجمه در سطح زباني پرداخته شود.