بررسي رفتار اتساع و مقاومت برشي مخلوط هاي شن و ماسه در مقادير شن دانه بالاتر از آستانه شناوري

شرايط شناوري در خاك مخلوط شن و ماسه اي، به حالتي اطلاق مي شود كه شن دانه ها درصد اندكي از مخلوط را تشكيل داده، در بخش ماتريس ماسه شناور بوده و تماس اندكي بين آن ها برقرار است. در اين حالت، مقاومت و خصوصيات تغيير شكل خاك تحت تاثير بخش ريزتر يعني ماسه خواهد بود. با افزايش مقدار شن تماس بين ذرات شن دانه ايجاد شده و ماسه فقط فضاي خالي ما بين آن ها را پر خواهد نمود. اين وضعيت حالت غيرشناوري شن دانه ها را نشان مي دهد. مقاومت و خصوصيات تغيير شكل خاك در اين حالت توسط بخش درشت تر مخلوط يعني شن كنترل مي شود. در تحقيق حاضر براي ارزيابي رفتار مقاومت برشي مخلوط هاي شن و ماسه در شرايط غيرشناوري شن دانه ها، از دستگاه آزمايش برش مستقيم بزرگ مقياس با ابعاد جعبه برش 160 ×300×300 ميلي متر استفاده شده است. شن با دانه بندي يك نواخت و حداكثر اندازه 5/12 ميلي متر با شكل گردگوشه به عنوان بخش درشت تر به كار رفته است. براي قسمت ريزتر نيز از ماسه بد دانه بندي شده سواحل بابلسر استفاده شده است. نمونه هاي مخلوط شن و ماسه به صورت كاملا خشك در چهاردرصد وزني شن متفاوت 70، 80، 90 و 100 و در سه تراكم نسبي 35، 60 و 85 درصد آماده و تحت سربار هاي 100، 200 و 300 كيلو پاسكال آزمايش شده اند. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه ازدياد تراكم نسبي و درصد شن دانه سبب افزايش مقاومت برشي خاك هاي مخلوط شن و ماسه مي شود. همچنين نرخ تغييرات مقاومت برشي يا زاويه اصطكاك خاك با درصد شن دانه، در مقادير پايين تر از حد شناوري كه رفتار توسط ماتريس ماسه اي ريزتر كنترل مي شود شديدتر از مقادير نظير در بالاتر از حد شناوري است كه رفتار خاك مخلوط به وسيله بخش درشت تر شني كنترل مي شود.