نقش رهبري، فرهنگ و يادگيري سازماني در ارتقاي عملکرد دانشکده هاي کشاورزي ايران (ايجاد دانشکده کشاورزي يادگيرنده)

اين تحقيق با هدف ارزيابي و تحليل نقش رهبري، فرهنگ سازماني و يادگيري سازماني در ارتقاي عملکرد دانشکده هاي کشاورزي و تبديل آنها به سازمانهاي يادگيرنده انجام شده است. تحقيق به روش تحليل همبستگي و از نوع تحليل ماتريس واريانس - کوواريانس صورت گرفته و جامعه آماري آن شامل اعضاي هيات علمي تمام وقت دانشکده هاي کشاورزي دولتي وابسته به وزارت علوم، تحقيقات و فناوري است. نمونه هاي مورد مطالعه با استفاده از جدول کرجسي و مورگان تعداد 329 نفر بود که به روش نمونه گيري طبقه اي چند مرحله اي و با انتساب متناسب انتخاب شدند. ابزار اصلي گردآوري اطلاعات پرسشنامه بوده است. براي سنجش روايي پرسشنامه از روش روايي تشخيصي با روش تعيين ضريب ميانگين واريانس استخراج شده و براي تعيين پايايي از روش پايايي مرکب استفاده شده است. مقادير روايي و پايايي حاکي از مناسب بودن پرسشنامه براي گردآوري داده هاي تحقيق است. داده هاي گردآوري شده با استفاده از مدل معادلات ساختاري و با بهره گيري از بسته نرم افزاري Lisrel, 8.50 تحليل شدند. يافته هاي تحقيق حاکي از وجود رابطه مثبت و معنادار بين مولفه هاي زمينه اي (فرهنگ سازماني يادگيرنده و رهبري تحول آفرين) و مولفه فرايندي (يادگيري سازماني) است. مجموع اين دو مولفه زمينه اي 3/87 درصد از تغييرات واريانس متغير فرايندي را تبيين مي کند. همچنين، بين مولفه فرايندي و عملکردي رابطه مثبت و معنادار وجود دارد که 36 درصد از تغييرات واريانس عملکرد دانشکده کشاورزي به وسيله مولفه فرايندي يادگيري سازماني تبيين مي شود. بنابراين، با توجه به يافته هاي تحقيق مي توان گفت که وجود رهبري تحول آفرين و فرهنگ سازماني يادگيرنده در دانشکده هاي کشاورزي با تاثير بر فرايند يادگيري سازماني ضمن بهبود عملکرد اين دانشکده ها، مسير تبديل شدن آنها به سازمانهاي يادگيرنده را فراهم مي کند.