پيش فرض هاي برنامه درسي تربيت ديني در عصر جهاني شدن:مبنايي نظري براي نظام آموزش و پرورش عمومي ايران

 يكي از مهم نتايج و دستاوردهاي جهاني شدن كه به واسطه پيدايش و گسترش فن آوري اطلاعات و ارتباطات در جهان امروز حادث شده، پديده «فشردگي زمان و مكان» است كه موجب بروز تغييرات اساسي در ساختارهاي سنتي و پيشين زماني و مكاني در قلمرو فرهنگ، تربيت به ويژه در حوزه تربيت ديني و به خصوص براي نظام هاي تربيتي به شدت ديني گرديده است. از آن جا كه معمولا برنامه هاي درسي تربيت ديني در تمامي جوامع به دنبال تحكيم، تفكيك و تعين بخشي به آيين و ديني خاص، بر اساس ساختارهاي پيشين زمانمند و مكانمند هستند، به نظر مي رسد كه اين رويكرد با ويژگي جهان بدون مرز و پديده فشردگي زمان و مكان و فرو ريختن ساختارهاي پيشين زندگاني و تربيت در عصر جهاني شدن، در تقابل باشد. بنابراين در اين رابطه پرسش اساسي آن است كه آيا مي توان رويكردي كارآمد، نو و پيشرو را كه بتواند جايگزيني براي رويكرد زمانمند، مكانمند و تعين نگر خاص و سنتي در برنامه درسي تربيت ديني به ويژه براي دوره آموزش و پرورش عمومي باشد، ارايه كرد؟ رويكردي كه با ابعاد و پديده هاي ناشي از جهاني شدن و دنياي بدون مرز هماهنگ تر باشد؟ مقاله حاضر با بررسي مفهوم تربيت، ديانت، تربيت ديني و جهاني شدن به عنوان مباني موضوعي بحث، به دنبال بررسي و ارايه پيش فرض هاي رويكرد برنامه درسي تربيت ديني پيشرو فضامند، به عنوان جايگزيني براي «رويكرد سنتي مكانمند» مي باشد.