طراحي الگوي برنامه ريزي درسي آموزش هاي فني و حرفه اي عام براي دوره متوسطه

در طراحي و برنامه ريزي درسي آموزش هاي فني و حرفه اي نيازسنجي و براورد نياز از اهميت خاصي برخوردار است. دشواري تجزيه و تحليل عوامل تاثير گذار و تعيين ميزان تاثير هر کدام، نيازسنجي را براي برنامه ريزان درسي اين دوره ها بسيار سخت و پيچيده كرده است. جهت گيري فناوري، جهت گيري اشتغال، جهت گيري آينده، جهت گيري جمعيتي، نحوه ادامه تحصيل فارغ التحصيلان و نيازهاي کنوني بخش صنعت، خدمات و کشاورزي، از عمده پارامترهاي تاثير گذار در اين نياز سنجي هستند. اين كه آموزش هاي فني و حرفه اي در دوره متوسطه نيازمند پاسخ گويي به کدام يک از اين جهت گيري هاست و وزن و سهم هر کدام از اين عوامل در برنامه هاي درسي آموزش هاي فني و حرفه اي به چه ميزان است، و اينکه چه ساختاري براي ارايه آموزش هاي فني و حرفه اي متوسطه پاسخگو مي باشد، پارادوکس بزرگي را به وجود آورده است.
اين ساختارهاي ارايه آموزش معمولا به دو صورت متداول بروند برنامه درسي را رقم زده اند:
الف) آموزشهاي فني و حرفه اي مبتني بر مدرسه     ب) آموزش هاي مبتني بر صنعت
حال اين سوال مطرح است كه: آيا روش سومي نيز مي توان به کار گرفت؟ آيا جمع بين اين دو الگو امکان پذير است؟
نگارنده مقاله در پي آن بوده است كه از طريق بررسي عملکرد هر يک از الگوهاي دوگانه در کشورهاي گوناگون، رويکرد سومي را به عنوان برنامه درسي فني و حرفه اي عام دوره متوسطه از طريق ساختاري ترکيبي ارايه دهد.