بازنمايي دستور زبان را مي توان به عنوان مهمترين مرحله در سيستم هاي پردازش زبان طبيعي به شمار آورد. گرامرهاي به کار رفته در اين سيستم ها عموما گرامرهاي مبتني بر واحد يا ساختاري مي باشند که مي کوشند جمله را با تجزيه به واحدهاي کوچک تر تحليل نمايند. ديدگاه هاي متفاوتي براي اين کار وجود دارد که گرامر پيوندي به عنوان يکي از آن ها مبنا را بر ايجاد پيوندهايي بين کلمات قرار مي دهد و به همين دليل گرامر لغوي ناميده مي شود. اين گرامر براي زبان هاي متعددي ارزيابي شده و بررسي نحوه عملکرد آن ها براي زبان فارسي براي اولين بار هدف اين مقاله است. در اين تحقيق خواهيم کوشيد با شروع از روابط اصلي و اساسي در زبان فارسي، توسعه کار را مبتني بر اين روابط قرار دهيم و در هر مرحله، تعداد اين روابط را افزايش دهيم تا حدي که مجموعه قواعدي براي متون رسمي نوشتاري و ساخت هاي ابتدايي فراهم آوريم. براي اطمينان از انسجام مجموعه، قواعد در هر مرحله به کمک تقطيع گر گرامر پيوندي و روي يک بستر مناسب آزمايش شده است.