هدف: علوم شناختي با ايجاد زمينه براي همراهي علم و فلسفه، نظريه هاي مفهومي و تجربي قابل دفاعي از ذهن به دست داده است. در اين مقاله، تحولات روش شناختي علوم شناختي و پيامدهاي آن در روش شناسي پژوهش هاي تربيتي بررسي مي شود.
روش: براي بررسي موضوع از روش استنتاجي استفاده شده است.
يافته ها: نتايج نشان مي دهد که با وجود تنوع روش شناسي ها در مطالعه ذهن (از قبيل تحليل مفهومي، رويکرد محاسباتي، ماترياليسم روش شناختي و شبيه سازي)، تمايز دقيقي بين علم و فلسفه وجود ندارد. بنابراين، دست کم در دو بعد مي توان پيوند اين دو حوزه را تصريح کرد: يکي مفروضات فلسفي حاکم بر روش هاي علمي و ديگري تجربي بودن فلسفه.
نتيجه گيري: بدين تربيت نوآوري علوم شناختي در پژوهش هاي تربيتي از جهت روش شناسي اين خواهد بود که مرز پژوهش فلسفي و علمي را در تربيت فروريخته و پژوهش فلسفي تربيت را در امتداد پژوهش در علم تربيت قرار مي دهد.