بررسي اثرات سيستم H₂ - هيستامينرژيک و سيستم هاي موسکاريني کولينرژيک بر ميزان اخذ آب در موش هاي صحرايي نر بالغ نژاد Wistar

مقدمه: نقش نورون هاي هيستامينرژيک مرکزي در بسياري از فرايندهاي فيزيولوژيکي مانند ريتم سير کادين، تنظيم درجه حرارت، يادگيري و حافظه، تنظيم نورواندوکريني و قلبي – عروقي مشخص شده است. نقش هيستامين اندوژني در تنظيم تعادل آب بدرستي شناخته نشده است. سيستم کولينرژيک علاوه بر نقش در تنظيم اخذ غذا، در دريافت آب نيز دخالت دارد.
هدف: در تحقيق حاضر ميانکنش بين سيستم هاي موسکاريني کولينرژيک و – H₂ هيستامينرژيک در تنظيم اخذ آب در رات مورد بررسي قرار گرفته است.
روش بررسي: تمامي حيوانات مورد استفاده به مدت 24 ساعت از آب محروم شده و پس از گذشت دوره محروميت از آب، داروها بصورت تزريق درون صفاقي و به ميزان 0.5 ميلي ليتر تزريق گرديدند. فاصله بين دو تزريق 15 دقيقه مي باشد. بلافاصله پس از تزريق داروها، آب در دسترس حيوانات قرار گرفت و ميزان مصرف آب در مدت زمان يک ساعت اندازه گيري گرديد.
نتايج: نتايج تحقيق حاضر نشان مي دهد که تيمار هيستامين (1-5 mg/kg wt.) و پيلوکارپين (1-10 mg/kg wt.) موجب افزايش، در حاليکه رانيتيدين (10-50 mg/kg wt.) و اسکوپولامين (0.01-1 mg/kg wt.) موجب کاهش ميزان اخذ آب در موش ها مي گردد. بلوکه شدن گيرنده H₂ موجب تخفيف پاسخ القا شده توسط هيستامين مي شود. پيش تيمار با رانيتيدين موجب تخفيف پاسخ القا شده توسط پيلوکارپين مي گردد. گرچه بلوکه شدن فارماکولوژيکي گيرنده هاي موسکاريني توسط اسکوپولامين قادر به تقويت اثر مهاري القا شده توسط رانيتيدين نمي باشد.
نتيجه گيري: بنابر نتايج تحقيق حاضر ميانکنش نزديکي بين سيستم – H₂ هيستامينرژيک و موسکاريني کولينرژيک بر ميزان اخذ اب در رات ها وجود دارد.