همنوايي: همبسته هاي آن با پنج عامل بزرگ شخصيت، جنس و وضعيت تاهل

هدف: پژوهش تعيين ميزان همنوايي و رابطه آن با پنج عامل بزرگ شخصيتي، جنس و تاهل دانشجويان است.
روش: پژوهش از نوع علي-مقايسه اي و همبستگي است. جامعه آماري دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد بندر گز و نمونه آماري شامل 39 دانشجو بود که با روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش آزمون پنج عامل بزرگ شخصيت فرم کوتاه کاستا و مکري 1989، پرسشنامه همنوايي ال-72 (1381) و دو موقعيت عملي طراحي شده به منظور سنجش همنوايي استفاده شد. داده ها با محاسبه ميانگين، انحراف استاندارد، ضريب همبستگي پيرسون و اسپيرمن، آزمون t دو گروه مستقل و تحليل واريانس عاملي بين موردي تحليل شد.
يافته ها: نشان داد نيمرخ شخصيتي افراد همنوا و ناهمنوا تفاوت ندارد. همچنين رابطه ميزان همنوايي با مقياس هاي آزمون شخصيت و نيز جنس دانشجويان معنادارنبود. ميانگين نمره پرسشنامه همنوايي در افراد همنوا بيش از افراد ناهمنوا در دو موقعيت عملي و همنوايي افراد مجرد به طور معناداري بيش از افراد متاهل بود.
نتيجه گيري: تبيين هنجاري (تاثير شرايط و وضعيت فرد در موقعيت همنوايي) نسبت به تبيين علي (تاثير ويژگي هاي شخصيتي) در تعيين ميزان همنوايي کفايت بيشتري دارد.