تاثير مخمر ساکارومايسس سرويسيه و باکتري هاي توليد کننده اسيد لاکتيک بر قابليت هضم و فراسنجه هاي شکمبه و خون گوسفند

خزانه اي حميدرضا; رضايزدي كامران; نيك خواه علي

مشخصات مقاله

عنوان نشریه:

مجله تحقيقات دامپزشكي (دانشگاه تهران) : 1390 , دوره 66 , شماره 1 ; از صفحه 47 تا صفحه 53 .

عنوان مقاله:

تاثير مخمر ساکارومايسس سرويسيه و باکتري هاي توليد کننده اسيد لاکتيک بر قابليت هضم و فراسنجه هاي شکمبه و خون گوسفند

نویسندگان:

خزانه اي حميدرضا, رضايزدي كامران*, نيك خواه علي

آدرس:

* گروه علوم دامی، دانشکده علوم و مهندسی کشاورزی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران، کرج، ایران

چکیده:

در دهه گذشته پروبيوتيک هاي متفاوتي در تغذيه نشخوار کنندگان مورد استفاده قرار گرفته اند که برخي از آنها اثر مثبتي بر توليد حيوان داشته اند. در اين پژوهش به منظور مطالعه تاثير مخمر ساکارومايسس سرويسيه به همراه لاکتوباسيلوس اسيدوفيلوس، لاکتوباسيلوس کازاي، اينتروکوکوس فاسيوم و باسيلوس سابتيليس بر قابليت هضم، فراسنجه هاي شکمبه و خون، از چهار راس گوسفند نر وراميني فيستوله دار با وزن 4.2±34 کيلوگرم استفاده گرديد. حيوانات با چهار جيره در چهار دوره به روش فاکتوريل (2x2) در قالب طرح چرخشي متوازن تغذيه شدند. فاکتور اول شامل دو منبع علوفه اي (يونجه و ذرت سيلو شده) و فاکتور دوم، دو سطح از پروبيوتيک (صفر و 5 گرم) بود. قابليت هضم جيره ها به روش نشانگر داخلي خاکستر نامحلول در اسيد اندازه گيري گرديد. در زمان هاي صفر و 4 ساعت پس از خوراک دهي از سياهرگ گردني و داج گوسفندان خونگيري به عمل آمد و مقدار دي اکسيد کربن، pH، لاکتات دهيدروژناز و گلوکز خون آنها اندازه گيري گرديد. همچنين مايع شکمبه گوسفندان در زمان هاي صفر، 2 و چهار ساعت پس از خوراک دهي جمع آوري و مقادير pH، نيتروژن آمونياکي و اسيد هاي چرب فرار آن (استات، پروپيونات، بوتيرات، والرات، ايزووالرات) اندازه گيري شد. نتايج به دست آمده نشان داد که قابليت هضم ديواره سلولي بدون همي سلولز، ديواره سلولي، ماده آلي و ماده خشک جيره ها تفاوت معني داري نداشته و تنها قابليت هضم پروتئين خام و چربي در جيره حاوي ذرت سيلو شده به ترتيب کمتر و بيشتر از جيره حاوي علوفه يونجه بود. تفاوت معني داري بين مقادير فراسنجه هاي خون گوسفندان تغذيه شده با جيره هاي مختلف مشاهده نشد. کل اسيدهاي چرب فرار در حيواناتي که مخلوط ميکروبي را دريافت کرده بودند، بيشتر از آنهايي بود که پروبيوتيک را مصرف نکردند. همچنين غلظت استات و پروپيونات شکمبه اي گوسفنداني که يونجه مصرف کردند، نسبت به آنهايي که ذرت سيلو شده دريافت کرده بودند، بيشتر بود(p<0.05) . همچنين گوسفنداني که مخلوط ميکروبي دريافت کرده بودند، داراي غلظت نيتروژن آمونياکي پايين تري بودند. به طور کلي مي توان نتيجه گرفت که مخلوط ميکروبي استفاده شده در اين پژوهش باعث بهبود تخمير شکمبه اي گوسفندان شد، در حالي که تاثير معني داري در قابليت هضم و فراسنجه هاي خون آنها نداشت.