طرح مساله: عمده ترين سئوالات اين مقاله به اين شرح است كه، شاخص هاي توسعه اجتماعي چيست؟ وزن هر يك از شاخص هاي انتخابي توسعه اجتماعي با روش ارزيابي اوزان (آنتروپي)، بر اساس داده هاي سال 1385 در ايران به چه صورت است؟ رتبه بندي توسعه اجتماعي استان ها بر اساس وزن شاخص هاي مذكور، چگونه است؟ و رابطه بين نمره توسعه اجتماعي با وضعيت سرمايه اجتماعي، در استان ها به چه صورت مي باشد؟
روش: اين مقاله بر اساس نظريه هاي توسعه اجتماعي و مباحث مطرح شده در اجلاس كپنهاگ، در زمينه توسعه اجتماعي، شاخص هاي توسعه اجتماعي را استخراج نموده و بر اساس اين شاخص ها و نظريه هاي مربوطه در زمينه رابطه سرمايه اجتماعي و توسعه، به شناخت رابطه بين اين دو در ايران پرداخته است. روش اين مقاله، بر اساس تحليل ثانويه اطلاعات و داده هاي استاني براي 30 استان كشور با روش تصميم گيري چند شاخصه، در بعد رتبه بندي استانها و آمارهاي مربوط به همبستگي در زمينه رابطه بين متغيرها، بوده است.
يافته ها: يافته هاي تحقيق نشان مي دهند كه سيزده شاخص براي شناخت وضعيت توسعه اجتماعي، قابل استفاده مي باشد و بر اساس داده هاي اين شاخص ها، استان يزد بيش ترين و استان كهگيلويه و بويراحمد، كم ترين سطح توسعه اجتماعي را داشته اند. در نهايت با رتبه بندي به دست آمده از استان ها، ميزان همبستگي وضعيت توسعه اجتماعي با سرمايه اجتماعي استان ها، سنجيده شده است كه:
نتايج: نتايج نشان مي دهند، بين ميزان توسعه اجتماعي و برخي عناصر سرمايه اجتماعي شامل: اعتماد خصوصي و اعتماد عمومي رابطه معني دار و معكوسي وجود دارد. همچنين بين توسعه اجتماعي و برخي ديگر از عناصر سرمايه اجتماعي شامل: شبكه روابط درون گروهي، مشاركت هاي رسمي، مشاركت هاي غير رسمي و اعتماد نهادي رابطه معناداري وجود ندارد.