اثربخشي آموزش گروهي خودکارآمدي بر کيفيت زندگي و رفتار کارآفرينانه زنان دچار ناتواني جسمي حرکتي

اين پژوهش بر آن است که به تعيين اثربخشي آموزش گروهي خودکارآمدي بر چه گونگي زندگي و رفتار کارآفرينانه زنان دچار ناتواني جسمي ­ حرکتي شهر اصفهان بپردازد، به همين منظور، پس از انتخاب تصادفي 40 نفر از زنان 18 تا 35 ساله جامعه معلولين شهر اصفهان، به عنوان نمونه پژوهش، و اجراي پرسش نامه کيفيت زندگي، 20 نفر از آن ها، که کيفيت زندگي شان از ديگر آزمودني ها پايين تر بود، به عنوان نمونه نهايي انتخاب، و به گونه يي تصادفي، به گروه آزمايشي و گروه گواه تقسيم شدند. برگزاري 9 نشست هفتگي 120 دقيقه يي آموزش گروهي خودکارآمدي براي گروه آزمايشي و اجراي پس آزمون بر روي هر دو گروه، به وسيله همان پرسش نامه هاي پيش آزمون، افزون بر استفاده از مقياس رفتار کارآفرينانه و پرسش نامه مشخصات جمعيت شناختي، و نيز تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل مانکووا نشان داد که تاثير آموزش يادشده بر کيفيت زندگي و رفتار کارآفرينانه اين زنان و نيز بر نمره هاي زير مقياس سلامت رواني پرسش نامه کيفيت زندگي معنادار است، اما تاثير آن بر سلامت جسماني و سلامت محيط کيفيت زندگي معنادار نيست.