اثر 12 هفته فعاليت شديد هوازي و يک هفته بي تمريني بر غلظت آديپونکتين پلاسما، مقاومت به انسولين و حجم چربي مرکزي و محيطي در مردان ميانسال چاق

مطالعات نشان داده اند که غلظت آديپونکتين پلاسما با چاقي کاهش مي يابد و فعاليت ورزشي نيز در کاهش چاقي موثر است. اگرچه به روشني مشخص نيست که فعاليت ورزشي مي تواند با تغيير توده چربي و مقاومت به انسولين در افزايش غلظت آديپونکتين موثر باشد. بنابراين هدف تحقيق حاضر بررسي اثرات 12 هفته فعاليت شديد هوازي و يک هفته بي تمريني بر غلظت آديپونکتين پلاسما، مقاومت به انسولين و حجم چربي مرکزي و محيطي در مردان چاق بود. بدين منظور 16 مرد ميانسال سالم چاق (سن: 41.18±6.1 سال، قد: 168.31±4.7 سانتي متر و شاخص توده بدن 31.5±3.9 کيلوگرم بر متر مربع ميانگين±انحراف معيار) به دو گروه 8 نفري به عنوان گروه کنترل و گروه ورزشي تقسيم شدند. آزمودني ها 4 جلسه در هفته و در هر جلسه به مدت 45 دقيقه با شدتي معادل 80-75 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي روي نوارگردان مي دويدند. پس از 12 هفته تمرين آزمودني ها به مدت يک هفته از هر گونه فعاليت بدني شديد پرهيز کردند تا ماندگاري اثرات تمرين مشخص گردد. نتايج نشان داد که 12 هفته فعاليت شديد هوازي موجب کاهش معني دار وزن، شاخص توده بدن، توده چربي، درصد چربي، حجم چربي زيرپوستي و احشايي ناحيه مرکزي و حجم چربي زيرپوستي ناحيه محيطي، اندازه دور کمر و لگن و نسبت دور کمر به لگن، غلظت گلوکز و انسولين حالت ناشتا و مقاومت به انسولين شد که اين کاهش نسبت به گروه کنترل نيز معني دار بود (P<0.01). از طرف ديگر، حداکثر اکسيژن مصرفي و غلظت آديپونکتين پلاسما پس از 12 هفته فعاليت شديد هوازي افزايش پيدا کرد که اين افزايش نسبت به گروه کنترل نيز معني دار بود (P<0.01). پس از يک هفته بي تمريني غلظت آديپونکتين پلاسما و ترکيب بدن افراد گروه تجربي ثابت باقي ماند و تغييري در آنها ايجاد نشد. علاوه بر اين ارتباط منفي معني داري ميان غلظت آديپونکتين پلاسما با حجم چربي زيرپوستي و احشايي ناحيه مرکزي و محيطي و انسولين حالت ناشتا مشاهده شد (P<0.05). به طور کلي مي توان عنوان کرد که 12 هفته فعاليت شديد هوازي موجب افزايش غلظت آديپونکتين پلاسما و کاهش مقاومت به انسولين و ميزان چاقي (حجم چربي زيرپوستي و احشايي) در مردان ميانسال چاق مي شود.