فمينيسم ليبرال،بيش تر، جنبشي به نظر مي آيد که مي خواست بر پايه اصول ليبراليسم و با پرهيز از راديکاليسم، حقوق اوليه زنان، يعني آزادي و برابري، را به وسيله استدلال و در قالب قانون به دست آورد، اما با ايستادگي و مقاومت ليبراليسم، که خود نيز ارزش هاي آزادي، برابري، و تکيه به روش هاي استدلال عقلي و تلاش قانوني را تبليغ مي کرد، روبه رو شد.
اين نوشتاربراي اثبات اين فرض که دليل ايستادگي فرهنگ و سياست ليبرالي در برابر خواسته هاي فمينيسم ليبرال تعارض قدرت بوده شکل گرفته و در کنار آن به بررسي واکنش فمينيسم در برابر اين مساله نيز پرداخته است. بر پايه اين پژوهش، ليبراليسم، پس از آن که به کمک درآميختن فشار عيني و فشار فکري يا ترکيب قدرت و استدلال، گفتاري چيره را آفريد،تنها توانست سامانه کهنِ انحصار را اندکي بازتر کند، نه اين که آن را کنار بزند. فمينيسم ليبرالنيز مي خواست، به همين ترتيب و با استفاده از سخنان فيلسوفان ليبرال، راستي خود را به سامانه ليبرالي اثبات کند، اما کم کم ضرورت به کارگيري فشار و دگرگوني تعادل قدرت را درک کرد و سرانجام توانست، هم چون خود ليبراليسم، به کمک چيزي بيش تر از استدلال، يعني قدرت، مطرح شود. به دليل آن که بخشي از منابع اين فشار و قدرت ورزي را گرايش هاي راديکال تر درون جنبش فمينيسم ليبرالسده 19 فراهم آورد، مي توان اين جنبش را فمينيسم ليبرال راديکالسده 19 ناميد.
روش اين پژوهش تحليلي تاريخي، و گرد آوري داده ها به صورت کتابخانه يي است.