تاثير برنامه دوره هاي برخورد زودرس با محيط باليني بر نگرش و عملکرد دانشجويان سال اول پزشکي

زمينه و هدف: يکي از چالش هاي آموزش دانشجويان پزشکي ملموس نبودن مفهوم کلي ارتباط بين دروس علوم پايه و بالين بيمار است که علاوه بر اختلال در يادگيري بر انگيزه و توانايي هاي دانشجويان نيز تاثير منفي دارد. برخورد زودرس با محيط باليني به عنوان يکي از راهکارهاي رفع اين چالش مطرح شده است. لذا اين مطالعه با هدف تعيين ميزان تاثير اجراي دوره هاي آموزشي برخورد زودرس با محيط باليني در نگرش و عملکرد آموزشي دانشجويان سال اول پزشکي دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد اجرا شد.
روش بررسي: مطالعه حاضر به صورت مداخله اي بر روي 43 دانشجوي پزشکي سال اول دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد در سال 1386 انجام گرفت. مداخله به صورت شرکت اين دانشجويان در يک برنامه آموزشي خاص و تحت نظر راهنما، در محيط بيمارستاني در قالب گردش در بخش ها، اطاق عمل، اورژانس و درمانگاه و يک شب کشيک به عنوان ناظر در بيمارستان و اورژانس بود. نگرش دانشجويان بوسيله پرسشنامه معتبر و داراي اطمينان 0.82 قبل و بعد از مداخله اندازه گيري شد. جهت سنجش عملکرد آموزشي از مقايسه نمرات دروس اختصاصي و نتايج آزمون جامع علوم پايه با دانشجويان مشابه سال قبل استفاده گرديد. داده ها با استفاده از آزمون هاي t زوجي و مجذور کاي تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: مقايسه نمره نگرش قبل و بعد از مداخله نشانگر افزايش معني دار در نگرش دانشجويان بود (P<0.01). همچنين نگرش در مواردي همچون اهميت شرح حال و معاينه در برابر آزمون هاي پاراکلينيک، وظايف سطوح مختلف کادر درماني، وظايف پزشک نسبت به بيمار، حقوق بيمار در بيمارستان، روند اقدامات تشخيصي- درماني افزايش معني دار پيدا کرد (P<0.05)، ولي در مورد عملکرد آموزشي تفاوت معني داري مشاهده نشد.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج بدست آمده اجراي دوره کوتاه مدت مواجهه زودرس باليني به عنوان عامل انگيزش و جهت دهي به فراگيري دانشجو در طول دوره تحصيل و ايجاد آگاهي از فرآيند حرفه، تاثيرات مثبتي داشته و پيشنهاد مي گردد که برگزاري دوره هاي مواجهه زودرس باليني به عنوان بخشي از کوريکولوم آموزشي دانشجويان پزشکي در دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد در نظر گرفته شود.