خيال از عناصر اساسي شکل گيري يک اثرهنري است. صورت هاي خيالي که هنرمندان براي بيان مقاصد و انديشه هاي خود به کار مي گيرند عموما ريشه در باورهاي اساطيري وفرهنگي دارد. ازاين رو ميان صورت هاي خيالي هنرهاي مختلف، نوعي قرابت وخويشاوندي برقرار است و غالبا هنرهاي مختلف در به کارگيري صورت هاي خيالي، تحت تاثير يکديگر هستند.
ادبيات و نگارگري از ديرباز در خدمت يکديگر بوده اند. در حاشيه نسخ خطي، براي بيان روشن تر متن ادبي، از تصاوير نگارگري استفاده مي شد. در حقيقيت، نگارگري بيان تجسمي متن ادبي بوده و مفاهيم ادبي را با زبان خط ورنگ به تصوير مي کشيده است. در مقابل، ادبيات نيز بيان ذهني و انتزاعي صورت نگاري بوده است.
با توجه به پيوند ديرينه ادبيات و نگارگري، دراين جستار به بررسي تاثير صور خيال ادبي بر نگاره هاي مکتب شيراز مي پردازيم. به اين منظور، ابتدا رابطه ي ادبيات و نگارگري را بررسي کرده سپس چگونگي تاثير پذيري نگاره هاي مکتب شيراز را از ادبيات تحليل مي کنيم.
در اين پژوهش به اين نکته دست يافتيم که ادبيات و نگارگري رابطه اي ديالکتيکي دارند. براي دستيابي به درکي جامع از نگاره ها، بايد از مفاهيم ادبي مدد جست و از ديگرسو، نگارگري نيز به مفاهيم ادبي تجسم و عينيت مي بخشد. بنابراين مي توان گفت متن و نگاره ترجمان يکديگرند.