سابقه و هدف: تالاسمي يکي از شايع ترين اختلال هاي تک ژني شناخته شده مي باشد که نوع هموزيگوت آن (بتاتالاسمي ماژور) شديدترين شکل کم خوني هموليتيک در ايران است. با توجه به اهميت عوارض دهاني صورتي در اين بيماران و عدم وجود آمارهاي کافي و مستدل در ايران، ضرورت تحقيق در اين مورد مطرح مي باشد. از اينرو شناخت و کاهش عوارض اين بيماري از اهداف اين پژوهش بوده است.
مواد و روش ها: اين تحقيق به صورت توصيفي (Case Series) بر روي تمام بيماران مرکز تالاسمي استان قزوين (110 بيمار) انجام گرديد. اطلاعات از طريق پرسشنامه و معاينه کلينيکي جمع آوري شد. معاينات دهاني صورتي شامل بررسي شکل بيني و صورت، بيرون زدگي ماگزيلا، رنگ پريدگي مخاط دهان. تاخير رويش دندان ها، شاخص پوسيدگي و نوع اکلوژن بوده است. همچنين رابطه متغيرهاي فوق با زمان شروع و نحوه درمان هاي پزشکي بيماران مورد ارزيابي قرار گرفت. جهت آناليز آماري از نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کاي با سطح معني داري (P<0.05) استفاده گرديد.
يافته ها: شيوع عوارض دهاني صورتي بيماران مبتلا به تالاسمي عبارت بودند از: بيني زيني شکل (71.8%)، بيرون زدگي ماگزيلا (55.5%)، رنگ پريدگي مخاط دهان (48.2%)، صورت شبيه جوندگان (30%)، بايت عميق (28.2%)، فضاي بين دندان هاي قدامي بالا (22.7%)، اپن بايت (13.6%)، تاخير در رويش دندان هاي شيري (10%) و دايمي (8.2%). در تمامي گروه هاي سني بيشترين نوع اکلوژن به ترتيب کلاس 1، 2، 3 بوده است. شاخص پوسيدگي (DMFT) در مبتلايان به طور معني داري بيشتر از افراد سالم بوده است P<0.05)).
نتيجه گيري: شيوع عوارض دهاني صورتي در مبتلايان به تالاسمي ماژور قابل توجه بوده است. تحقيق حاضر نقش تشخيص زودرس، درمان به موقع و دقيق را در کاهش اين عوارض نشان داده است.